بهینه سازی مکانیابی ایستگاههای پایش کیفی منابع آب زیرزمینی با استفاده از تئوری آنتروپی

ارزیابی کارآیی سامانه های پایش کیفی منابع آب و بهبود مؤلفه های مختلف این سامانه ها مانند مکانیابی بهینه ایستگاههای پایش از اهمیت ویژه ای برخوردار است. دلیل اصلی اهمیت این موضوع، هزینه های قابل توجه این سامانه ها می باشد. به طوری که کاهش اطلاعات مازاد می تواند در کاهش هزینه های سامانه، بدون کاهش میزان و دقت اطلاعات حاصل، تأثیر قابل توجهی داشته باشد. همچنین پیشنهاد تأسیس ایستگاههای جدید می تواند کمبودهای اطلاعاتی را پوشش دهد. سامانه های منابع آب و محیط زیست معمولاً سامانه هایی پیچیده و غیرخطی می باشند و تقریباً در هیچ یک از این سامانه ها، اطلاعات کافی برای توصیف رفتارهای احتمالی وجود ندارد. تئوری آنتروپی، یکی از روشهای موجود برای ارزیابی عدم قطعیت موجود در سامانه های منابع آب با استفاده از اطلاعات محدود موجود می باشد. در این مقاله سعی شده است با استفاده از تئوری آنتروپی گسسته، کارآیی سامانه پایش کیفی منابع آب زیرزمینی دشت تهران ارزیابی شود و یک روش جدید برای بهنگام سازی موقعیت ایستگاههای پایش ارائه گردد. در روش پیشنهادی، یک منحنی که نشان دهنده شاخص انتقال اطلاعات بر حسب منحنی t-d برای تمامی ایستگاهها است، برای هر متغیر کیفی محاسبه و ترسیم می شود. برای در نظر گرفتن عدم قطعیت موجود در مشخصات این منحنی، از تئوری مجموعه های فازی استفاده می شود. یک مدل الگوریتم ژنتیک هیبریدی نیز برای بهینه کردن فاصله بین ایستگاههای پایش کیفی با توجه به وزن و اهمیت نسبی هر یک از متغیرهای کیفی شاخص ارائه می گردد. نتایج حاصل از این مقاله نشان دهنده کارآیی مناسب الگوریتم پیشنهادی در ارزیابی و بهنگام سازی سامانه های پایش کیفی منابع آب زیرزمینی می باشد.